Budowa klasycznej metody list prostych wygląda jak baza danych każdego początkującego (choć nie tylko) programisty. Obiekty umieszczane są w bazie w trakcie ich napływania. Usunięcie, to po prostu wykasowanie obiektu z bazy. Zmiana w opisie obiektu polega na znalezieniu obiektu i zmiany jego cechy na inną. Samo wyszukanie polega na przeglądnięciu wszystkich elementów i porównywanie ich z deskryptorami pytania (np. czy dany element jest opisany deskryptorem {wzrost, wysoki}? Nie? No to szukam dalej). Przy pytaniach szczegółowych porównujemy każdy element ze wszystkimi deskryptorami z pytania. Metoda klasyczna list prostych jest praktycznie jedyną metodą w której nie muszą być adresowane (indeksowane) jej elementy. Podczas programowania jednak automatycznie wprowadza się różnego rodzaju adresowanie. Klasyczna metoda list prostych nie uczy więc niczego ponad to, co każdy i tak już wiedział.
Szukanie odpowiedzi polega na znalezieniu słów najbardziej podobnych do zadanych w pytaniu. W interpretacji pytania wykorzystywana jest algebra Boole`a. Przykładowe pytania:
W modelu wektorowy indekser tłumaczy pytanie do postaci P =(0.7, 0.2,="0.2," 0,="0," 0.5,="0.5," 0,="0," 0="0"). W procesie wyszukiwania biorą udział tylko te pola, które zawierają jakieś wartości. Wyszukanie polega na znalezieniu możliwie małego kąta między wektorami osadzonymi w przestrzeni wielowymiarowej.
Dane są dwa wektory.
Obliczanie odległości metodą kosinusa.
Odległość między dwoma punktami.
Model oparty na zbiorach przybliżonych opisany jest zależnością 
gdzie SI system informacyjny, U zbiór obiektów lub dokumentów, A zbiór atrybutów opisujących dany obiekt, V wartości atrybutów, z wektor opisujący zależność zbioru danych i atrybutów. Pytanie w takim modelu ma postać atomu pozytywnego P = (a, v) lub negatywnego P = Ø(a, v).
Przykłady pytań i odpowiedzi.
informatyka wydrukuj do góry
